
Dirk en Maggy, gastgezin bij Purpose Dogs, vertellen over hun ervaring: “Elke keer opnieuw loopt ons hart over”
Dirk (65) en Maggy (64) uit Waasmunster zijn allebei gepensioneerd. Omdat er nu meer tijd is vrijgekomen, besloten ze om gastgezin te worden bij Purpose Dogs. Een avontuur waar ze nog geen seconde spijt van hebben gehad. “Als we zien wat voor een meerwaarde dit programma voor mensen met een beperking heeft, dan dragen we daar graag ons steentje aan bij. En de puppy’s? Daar zijn wij – en onze kleinkinderen – helemaal gek op.”
Gastgezin zijn bij Purpose Dogs, het is wel iets heel bijzonders. Hoe zijn jullie op het idee gekomen om mee in dit unieke programma te stappen?
“Sinds we allebei met pensioen zijn, zochten we naar een zinvolle tijdsbesteding. Via via zijn we in contact gekomen met Purpose Dogs en sinds 2020 maken we deel uit van deze warme familie. Zwarte labrador Amuse woont – vanaf ze 8 weken oud was – bij ons en is intussen een moederhond geworden bij Purpose Dogs. We hebben al twee nestjes met haar gehad”, vertelt Dirk enthousiast.
Maggy vult aan: “Wat ons écht over de streep heeft gehaald? Kijk, ik werkte als kinesiste. En ik heb altijd gezien wat patiënten hadden aan hun assistentiehond. Die honden betekenen een wereld van verschil voor mensen met een beperking. Ze geven deze mensen de kans om zoveel zelfstandiger te leven. En ik wist dat ik ook ooit deel wilde uitmaken van dit verhaal. Bovendien zijn mijn man en ik allebei weg van honden.”
Het leukste aan gastgezin zijn is …
“… dat je je helemaal kan verdiepen in honden. We leren veel bij en genieten van Amuse en haar puppy’s. Via Purpose Dogs gaan we trouwens regelmatig op bijscholing.
Maar het allerfijnste? Dat is dat je weet dat je meewerkt aan iets met een belangrijke, maatschappelijke waarde. Er zijn vandaag enorme wachtlijsten voor mensen die een assistentiehond willen. Soms moeten ze wel 3 tot 4 jaar wachten. Gelukkig zijn er organisaties zoals Purpose Dogs die dit probleem aanpakken aan de basis. En het is zo fijn om hier deel van te mogen uitmaken”, vertelt Maggy.
“En weet je wat ik ook tof vind?”, lacht Dirk. “We kunnen de honden blijven volgen. We zien ze verder opgroeien nadat ze bij ons vertrokken zijn (de puppy’s gaan op 8 weken naar een pleeggezin van de assistentiescholen) en we volgen hun verdere ontwikkeling. Het is ongelofelijk fantastisch om te zien dat ze op een dag worden ingezet als assistentiehond.”
Wat houdt jullie takenpakket als gastgezin juist in?
Maggy: “In de periode dat Amuse niet zwanger is, is ze gewoon een familiehond. We moeten wel goed op haar voeding letten en zorgen dat ze voldoende beweegt. Daarnaast dagen we haar ook uit met hersenspelletjes. Kortom: we zorgen ervoor dat ze in de beste conditie is.”
“Wanneer Amuse loops is, brengen we regelmatig een bezoekje aan de dierenarts om bloed te laten trekken. Zo weten we wanneer we haar kunnen laten dekken. Tijdens de zwangerschap doen we er alles aan om stress bij Amuse te vermijden. Na twee maanden worden dan de kleine pupjes geboren”, vertelt Dirk. “En dan begint het avontuur pas echt!”
Hoe is het voor jullie om zo een bende kleine pups in huis te hebben?
“De geboorte van de pups is altijd een heel mooi moment”, vertelt Maggy. “Maar meteen ook het meest intensieve. Wist je dat ik de eerste dagen bij de puppy’s slaap? De dagdagelijkse verzorging is heel divers: we wegen de puppy’s, geven hen eten, knippen hun nagels, zorgen voor ontworming en geven als dat nodig is ook geneesmiddelen. Ook Amuse, de mama, houden we nauwlettend in het oog. We willen natuurlijk niet dat zij ontstekingen krijgt. Purpose Dogs komt ook regelmatig langs om de puppies te volgen en te chippen, ontwormen en vaccineren.”
“Als de puppy’s 5 weken oud zijn, mogen ze de tuin in. Ze krijgen elke dag nieuwe prikkels. De pupjes leren van elkaar, ze leren van hun mama en ze leren ook van ons. Ze kijken, snuffelen en zijn supernieuwsgierig”, zegt Dirk. “Onze kleinkinderen zijn er helemaal dol op en ook uit dit contact leren de puppy’s al veel. Wat we niet moeten doen? Ze commando’s leren. Bij het gastgezin is het vooral de bedoeling dat ze op ontdekking gaan en dat ze ‘hond’ kunnen zijn.”
Het moment van afscheid op 8 weken, hoe is dat voor jullie?
“Het lossen van de pupjes is écht moeilijk. Dan vertrekken ze naar het pleeggezin van de school. Voor mij is dat echt heel pijnlijk omdat je je toch gaan hechten bent”, vertelt Maggy. “Ik weet dat de honden worden opgeleid om mensen te helpen en dat verzacht de pijn wel. Ik zeg altijd: “Het is minder erg om puppies te moeten afgeven dan een hond nodig te hebben om (zelfstandig) te kunnen leven.” En dat geeft troost.”
“Ik sluit me daar volledig bij aan”, zegt Dirk. “De pupjes afgeven is niet fijn. Maar het verdriet gaat weg wanneer je eraan denkt wat ze zullen betekenen voor mensen met een beperking.”
Een laatste vraag: zouden jullie andere mensen ook aanraden om gastgezin te worden bij Purpose Dogs?
“Zeker! Je combineert de liefde voor dieren – ik ben dol op honden – met maatschappelijk belang. Maar vergeet niet dat het een heel engagement is. Een goede voorbereiding is belangrijk, stap er niet zomaar “snel, snel” in”, aldus Maggy.
“Het is ook belangrijk dat je met twee achter dit engagement staat. Als koppel moet je het samen doen want het is best wel een ingrijpende beslissing. Maar het is heel mooi om te doen en ik zou Amuse en de pupjes niet meer kunnen missen”, besluit Dirk.
Meer lezen over gastgezin worden bij Purpose Dogs? Dat doe je hier!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.